Meer dan tien jaar geleden, slechts een paar maanden voor mijn afstuderen in 2012, bezocht ik de inheemse mensen van de Tagbanua in Sitio Calauit in Palawan. Ik was daar een paar dagen en één ding waar ik me over verwonderde was hoe ze konden overleven zonder elektriciteit, zonder mobiel signaal en met nauwelijks genoeg water.
Ze hadden een school waar de klaslokalen waren gebouwd zonder een enkele spijker. Interessant genoeg werden bamboes en hout bijeengehouden door ingewikkeld gevlochten knopen. De infrastructuur van de gemeenschap werd gebouwd door gulpi-mano, een inheemse traditie van bayanihan.
Het is moeilijk voor te stellen hoe zulke gemeenschappen in deze tijd kunnen overleven. Terwijl wij allemaal streven naar de nieuwste technologische apparatuur, proberen inheemse gemeenschappen hun traditionele kennis en praktijken intact te houden. En we kunnen er daadwerkelijk veel van leren.
In feite kan inheemse kennis helpen om veel van onze milieukwesties op te lossen. Volgens de Wereldbank ligt 36 procent van de nog intacte bossen van de wereld op het land van inheemse volkeren. Bovendien, ondanks dat ze slechts vijf procent van de wereldbevolking uitmaken, beschermen inheemse volkeren 80 procent van de resterende biodiversiteit op aarde.
Ze geven zoveel om onze omgeving omdat het de plek is waar ze wonen. In Sitio Calauit zei een van de jongens met wie ik sprak dat hij een van degenen was die regelmatig herbebossing van mangroven uitvoerde. Zijn ouders vertelden hem altijd dat hun overleving ervan afhankelijk was.
Volgens de Verenigde Naties Universiteit (UNU) heeft de nauwe relatie van inheemse volkeren met het land hen waardevolle informatie gegeven die ze nu gebruiken om oplossingen te vinden om zich aan te passen aan de veranderingen die door de opwarming van de aarde worden veroorzaakt. Ze gebruiken actief hun traditionele kennis en overlevingsvaardigheden om adaptieve reacties op klimaatverandering te testen.
In Guyana bijvoorbeeld verhuizen inheemse volkeren tijdens droogtes van hun savannewoningen naar bosgebieden en zijn ze begonnen cassave te planten op vochtige overstromingsvlakten die te nat zijn voor andere gewassen.
Zelfs op het gebied van duurzaam afvalbeheer – bijvoorbeeld in Ghana – maken ze gebruik van innovatieve traditionele praktijken zoals het composteren van organisch voedselafval om bij te dragen aan afvalbeheer. Ze hebben ook een systeem voor het herbestemmen van materialen, zoals het produceren van gordijnkoorden en het bouwen van bakstenen van gerecycled plastic.
Bovendien zal het integreren van traditionele wijsheid en nieuwe technologieën duurzame oplossingen opleveren voor zowel de zorgen van inheemse gemeenschappen als voor onze algemene milieukwesties.
Bijvoorbeeld, het gebruik van GPS-systemen door de Inuit om informatie van jagers vast te leggen, die vervolgens wordt gecombineerd met wetenschappelijke metingen om kaarten te maken die door de gemeenschap kunnen worden gebruikt. Een ander voorbeeld is in Papoea-Nieuw-Guinea, waar de kennis van de Hewa over vogels die geen veranderingen in hun habitat of verkorte braakperioden verdragen, op een manier werd vastgelegd die nuttig is voor natuurbescherming.
Er is een groeiende belangstelling voor de kennis van inheemse volkeren vanwege hun sterke verbondenheid met onze omgeving. We hebben hun wijsheid, ervaring en praktische knowhow nodig om de juiste oplossingen te vinden voor klimaat- en milieukwesties.
De weg vooruit is het toepassen van inheemse innovatie. Laten we oplossingen bouwen door traditionele wijsheid te integreren met nieuwe technologieën. Dit zal innovatieve manieren van denken verder aanmoedigen en ook bijdragen aan de bescherming en het behoud van waardevolle inheemse kennis, praktijken en traditionele systemen.